Geçen hafta Orhan Pamuk'un Konak Belediyesi'nin davetlisi olarak Selahattin Akçiçek Kültür Merkezi'ne geleceğini gördüğümde inanamadım. 13. mü, 14.cü mü öykü günleri kapsamında gelecekmiş. Öykü günlerinin finali Orhan Pamuk'un "kafamda bir tuhaflık" romanı ve hayat hakkında tuhaflıklar üzerine olacakmış.
Daha önce bir keresinde öykü günlerine katılmış ama hiç de memnun kalmamıştım. Sanırım hafta sonuydu ve çok kalabalıktı. Ortam kargaşa halindeydi ve organizasyon kötüydü. Tabii bu Sema Pekdaş dönemi değildi. Arkadaşımla telefonda konuştum ve gitmeye karar verdik.
Nesli Orhan Pamuk'un kendisini çok zorlayarak -ıııı, gıııı, aaaa, eee- konuşmasından dolayı sıkıldığını ve gelmeyeceğini söyledi. Söyleşi saat 18.00 başlayacaktı. İşte o saatler tam da benim eve demir attığım ve evden çıkmamın mümkün olmayacağı saatler olsa da, bir daha bu fırsatı bulamam diyerek kendimi zorlayarak gittim.
Söyleşi güzeldi. Konuşma metni hala aklımda. Umarım aklımda kalanları, uçmadan yazarım. Şu anda saat 19.57 ve biraz yorgunum ve odada TVden, reklamların zır zır sesi gelirken, kafamı toparlayıp da şu anda yazabileceğimi düşünmüyorum.
Bugün fuar yürüyüş parkuruna gidip, parkurda 1.5 tur attık. Tabii neden 1.5? Buçuk çünkü İzmir kentkartın tek bilet ücreti 1.5 saat içinde geçerli, saniye geçtiğin anda ikinci bileti basman gerekiyor ki, bu durum işime gelmez. Bir yürüyüş 4.5 tl ye mi gelecek?
Devir ekonomi devri. Zaten halihazırda ekonomik kriz çıkmış, ortalıkta kapanan dükkanlar mantar gibi çoğalırken, ben böyle savurganlıklar yapamam.
Tabii hala ekonomik kriz çıkar mı, çıkacak mı diye söylemler de yapılıyor. Aynaya yüzümüzü yapıştırıp hiç bir yeri göremez gibi miyiz, yoksa o rolü mü oynuyoruz; buna ikisi de diye cevap verebilirim.
Neyse bu ekonomik kriz, gündem falan çok kötü sinirlerimi zıplatıyor. Gazete okumak istemiyorum, hele köşe yazarlarını okumaktan çoktan vazgeçtim.
Neden biz şöyle sıradan şeyleri konuşup basit şeylerle mutlu olma, mutlu olmasak da, huzurunu yaşayamıyoruz.
Gerçekten içim şişti.
Evet artık küçük şeylerden bahsetmek istiyorum. Artık kendi yoğurdumuzu kendimiz yapmaya karar verdik ve bu akşam itibarıyla mayaladık. Yarın 9 Eylül hastanesine kontrole gidiceğim. Umarım bi şey çıkmaz.
Belki saçlarımı biraz kestiririm, koçtaştan dolap içine strafor köpük alıp, duvara yapıştırmayı düşünüyorum, soğuk ve sıcağa karşın.
Bi de armütürlere bakayım bakalım. Aç kapa armütürlerin duvardan olanı var mı acaba? Mahalledeki sıhhi tesisatçıya damlayan musluğu 25 tl ye değiştirdik, tıp tıp, tıp damlaması, şap, şap, şap haline dönüşüp beynimi yormaya başlarken, o sırada su saatinin çılgınca dönüyormuş gibi bi görüntü gözümün önüne yerleşiyordu. Çırak geldi değiştirdi. Gene tıp, tıp diye damlatıyor ve lavabonun içinde yoğurt kabı var. Bu sıhhi tesisatçıları betonlamak istiyorum!
Konak Belediyesi'ne sıhhi tesisat kursu açılsın diye talepte mi bulunsam ne yapsam? 25 tl verdik ve hiç bir değişiklik yok. Üstelik eski musluğun başlığına elim alışmış, bu yenisi daha zayıf ve evime, mutfağıma karşı bir yabancılık çekiyorum.
İşte bu rutin sıradanlıklarımı seviyorum, her şeye, gündeme rağmen huzurlu sıradanlıklarımın devamını diliyorum, tabii sizin de...
