Urla'ya gidilir. Bugün güneşi görünce havanın güzel olduğunu düşündüm ama Urla, İzmir'den daha da soğuktu. Buna rağmen bazı ağaçların çiçek açmasından, hatta havanın ayaz hali bile bana bahar aylarının ilk soğuklarını anımsattı. Bahar geliyor. Bu arada Urla'ya gelenler Köprübaşı ekmek fırınından ekmek almayı ihmal etmesin derim. Ve zeytinyağ falan, hepsi güzel şeyler. ..
sabah saatin 11...
Bir adam, elleri cebinde avare ve karamsar gezerken, işsiz olduğu varsayıldı. Herhangi bi apartmanın önünden geçerken şirret bir kadının bağırma sesi mahallenin demesem de, sokaktaki bizlerin sinirini bozdu.
Sonra diğerleri ne yapıyordu bilmiyorum. Aslında kendi içinde herkes gibiyken, çok da farklıydı. Hiç inanmadığım ama kısmen de, bazı insanları tanıdıkça "evet yaaa, evet" bu da şu burcun en pis özelliklerini taşıyor dediğim gibi, burçlar gibi sanki, insan davranışları da on ikiye bölünmüş hemen herkesin ortak sorunları, özellikleri, tatlılıkları, sinir bozucu halleri, takıntılıkları, öküzlükleri, tembellikleri falan aynıydı diye düşünürken, insanlar daha da hep aynılaşıyordu.
Bunu bugün doğaya çıktığımda, yolda fark ettim. Yolda olmak insanı daha özgürleştiriyor ve şehir hayatı insanı daha da aynılaştırıp, insanı ezber davranışlara yani nerdeyse oniki davranış gurubuna kadar aynılaştırıyor.
Herkes birbirini taklit ederek yaşıyor, buna direnmek istese de, belli bi süre direnip, bi noktadan sonra kendi olma eşiğini atlayıp, aynılaşmaya yöneliyor gibi geldi.
Bu işin çıkış noktası yok. Sanki dibi görünmez bi kuyuya ipin ucu atılmış ve ne kadar çekersen çek, sonunda ip kördüğüm oluyor ve sen de en sonunda yorulup, kuyunun yanındaki yedi yaşındaki su satıcısından elli kuruşa su alıp, şehrin uğultulu kalabağında kendini aramaya başlıyorsun. Ya da kayboluyorsun, belki de kendini bulmanın yolu kaybolmaktan geçiyor. Bugün metroda iki gencin konuşmasına şahit olduğum gibi "zayıflamak için, kilo alman gerekiyor."
Bence, işte böyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder