Memleket yangın yeri olmuş. Bugün 8 şehit. Yetkililer şehitlerden de "tane" olarak bahsediyorlar. Bu memleketin sorunu da bu. İnsanların "tane" olarak görülmesi. Şehitler ölmez vatan bölünmez diyorlar. Şehitler ölüyor. 20 li yaşlarda hayatları sona eriyor. Barış gerçekleşmediği sürece her şehitte birbirimizden kopuyoruz. Unutulan bir şey var ki, şehitler Türkiye'nin her yerinden geliyor. İçlerinde Türk, Kürt, Çerkes, Alevi hepsi var. Daha önce dışlayıcı etken olan etnik köken, askerler şehit olduğunda bir olup üzülüyoruz. Üzerindeki üniforma mı onu biz kılıyor? Sivil hayatta da etnik kökenine bakmadan neden biz olamıyoruz? Balkonlara asılan bayraklar etkiye tepki olarak asılıyor ama sonuç ne? Marketler bunu kullanarak reklam yapmaktan geri durmuyor. Gerçekten üzgünüm. 30 yıldır süren bu kan bitsin. Herkes yürekten barış dilesin ve bir adım atsın artık. Adaletin, barışın olmadığı yerde yaşamak herkes için azap verici.
Geçtiğimiz haftasonu Urfa cezaevinde çıkan yangında ölen 13 insanımız için de aynı duyguları hissediyorum. Bu ülkedeki temel sorun, kimsenin karşısındaki için empati yapmamasından kaynaklanıyor. Bu memlekette herkes kendine adalet, huzur istediğinden bir arpa boyu bile yol alınamıyor. Bu cezaevi şartlarında kim yaşayabilir? Şartlar o kadar kötü ki, insanlar kendilerini diri diri yakmayı göze alıyorlar. Medya görevini yapmıyor. Nerden tutsan elinde kalan durumdayız. Esentepe'de çadırlarda işçiler yanarak ölür, Van'da depremzedeler çadırlarda yanarak ölür, mahkumlar yanarak ölür. Şehitler kaç bininci kez ölür.
Yetkililer "tane" ler adına "bu kez son olacak" diye nutuk atar.
Ve bir dahaki ölümlere kadar unutulur.
Ama ölüm hiç bitmez bu topraklarda...
2 yorum:
O kadar şehitler veriyoruz. Fakat tek yaptığımız bir gün üzülüp,sonra unutmak.. Bu beni üzüyor açıkçası. Ama yapabileceğimiz hiçbir şey de yok sanırım. %60 daha ağır basıyor Türkiyede.
Maalesef, bir sonraki şehit haberine kadar unutuyoruz. Gencecik hayatlar tükeniyor. Barış, barış, barış isteyelim...
Yorum Gönder