138 yaşında olmayı bilmek

En azından bir film gelse de bari onu izlesek, iki saatliğine de olsa, bir başka insanın kurduğu hayallerin sayesinde şu anki durumdan, andan, olaylardan kurtulsak kurtulsak diye düşünürken, tv de recep ivedik tarzı bi filmin yapılmış olduğunu görmek insanı fazlasıyla yıldırıyor.

Yıldırıcı olan ne ki, gitmeyeverirsin olur biter diye düşünüyorsun ama o işler pek öyle olmuyor.  Biz recep ivedik’e dahi tahammül edemezken – hem de fragmanını görmeye- bu berbat filmin taklidinin çıkması içler acısı.

Her zaman isteyen istediğini yapsın, fikirler özgürdür, hem bu sayede ak koyun kim, kara koyun kim belli olur mantığını benimsemiştim.

Ama yaşadıklarım bana “yükselen değerin” recep ivedik tarzı olduğunu gösteriyor. Recep ivedik her yerde. Aç gözlülüğü yaşam felsefesi haline getirdiğinden, yemek yemek hayatını devam ettirmek için olmayıp, yemek için yaşamak olmuş bu magandalar, kucaklarında koca bir göbekle, pis, kokulu, rugan taklidi, koca burunlu ayakkablarının arkasına basarak yalpalaya yalpalaya, ne kadar yer işgal ettikleriyle gurur duyarak, herkesin hakkını elinden alırlar. Başlıca besinleri ettir, et yedikleriyle övünür, dişlerinin arasından lif lif etler sarkar.  Hayvanlara bile işkence aracı yapıyorlar var mı ötesi. Zevk için hayvan döven, eziyet eden bir insandan ne beklersiniz?

Mazlumu, mağduru oynamak başlıca işleridir. Yüze gülerken, bıçaklı ellerini arkalarına saklayarak, her an o bıçağı çıkarmak için aportto beklerler.

Efendilik, kibarlık, nezaket onlar için enayi olma durumudur. Hayat ve insan oburu olup, insanı canından bezdirirler.

Ne yazık ki yükselen ve yüceltilen değerler.  

Mahalleye akordiyoncu çocuk gelse ve diyelim siz ona para verseniz, recep ivedik bakkala seslenmesi duyulmuyor diye size suçlar. Sürekli öküz gibi sesler çıkarır. Ah öküzcüğüm sana da ne kadar yükleniyorum, görüyor musun?

Bazen kızdıklarımıza ayı falan deriz. Ne kadar kötü. Keşke hayvan samimiyetinde olabilseler. Keşke gerçekten ayı olsalar.

Artık hiç bir şeye tahammülüm kalmadı. Sanırım iyiden iyiye yaşlandım. Tahammülsüzlük durumu gençlikte mi olur, yaşlılıkta mı bilmiyorum ama ben insan görmek istemeyecek kadar yaşlandığımı hissediyorum. 138 yaşındaymışım gibi. 138 yaşında bir insanın bu dünyada yaşamış bezginliğinin ruh hali içersindeyim. Bugün ölüp gitsem gözüm arkada kalmaz. Nesine kalacak ki?

Vay arkadaş yapacağımız şeyler mi vardı bu dünyada diyeceğim. Bütün duygularını, yaşam isteğini takır takır yok ediyorlar.

İkiyüzlü yalakaları her gün görmek, her gün magandalarla uğraşmak zorunda kalmak ne zor.