Ayrık otlarını temizlerken

Geceyarısı uyandım. Köpekler havladı da, ondan uyandım. Şehirde de köpekler gece çok havlar ama burada, Kalabak’ta daha çok havlıyorlar sanki.

Kalktım, camdan dışarı baktım. Bahçenin bakımsız hali beni tedirgin etti. Otlar bürümüş. Karanlıkta hareket eden çırpı kollu bacaklı, canavarlar gibi duruyorlar. Hareket ederken öfkeli sesler de çıkarıyorlar. Köpeklere cevap veriyorlarmış gibi geldi bana.

Hani buraya çiçekler, sebze fideleri, şimşir fidanları ekecektim? Geçen yıl arka tarafa babamla ağaç fideleri ektik, o zamandan bu yana da baya büyüdüler.

Bu sene kış çok sert geçti. Kırsal yerler normalden daha soğuk oluyor. Rüzgar durmadan –vooovvv, fuiiiyff- diye diye ıslık çaldı. Kış geceleri, kapalı perdelerin ardından çapkın bir erkek dışarıda bir alay kızı kovalayıp duruyor gibi hissettim. Uçanla kaçan kurtuluyor. Vay anasını be, ne kıştı öyle.

Yatağıma yattım, gözlerimi kapadım. Soğuk yüzünden üstüme çöken tembel insan ruhundan, sabah pijamamı çıkarmam gibi çıkarıp kurtulmak istedim. Havalar yağışlı olsa da artık ılık. Eh ne de olsa Mayıs ayının başındayız. Yarın sabahtan itibaren, yok be ne yarın sabahı, şu andan itibaren tembellikten kurtulucam. Bak şimdi, buna karar verir vermez içime bir yerlerden mutluluk sızıverdi. Koca kış kaya parçası gibiydim.

Sabah erkenden kalktım kahvaltıyı hazırladım. Çay da çok güzel oldu. Kıpkırmızı bergamut aromalı. Annem kahvaltıyı hazır görünce şaşırdı. 

Vay be, sen erken kalkar mıydın? dedi.

Hiç cevap vermedim. Yoksa verse miydim? “Bundan böyle, böyle işte” dedim kendi kendime. Kahvaltı hepimize her zaman olduğu gibi iyi geldi. Boğazımızdan geçen çay, peynir, zeytin, reçel değildi de, huzurdu  sanki.  Kahvaltıdan sonra, Annemle balkona çıktık. Soğumaya yüz tutmuş çayımdan bir yudum alıp,

-          Bak Anne, bu sabah Konak’a gidicem, şu ayrık otlarını görüyor musun, nasıl da sarmış koca bahçeyi. Ebru söyledi, ziraatte sırf bunları yok etmek için ilaç satılıyormuş. Basıcam zehiri dedim.

 Annem

  - Amann, sakın toprağa işleyip de çiçeklere zarar vermesin, dedi.

  - Etmez, etmez. Yani etmezmiş, dedim.

Gördüm, Babam Anneme karışma dercesine kaş göz etti. Ben de onu gördüğümü belli etmedim. Besbelli babam da benim şu taşlaşmış halimden sıkılmış. Çözülmemi bekliyormuş meğer. Koca kış, çorap üstü çorap, kazak üstü hırka dolaştım durdum ya ondandır.

 - Belki çiçek fidesi de alırım Hisarönü’nden, dedim.

  - İyi, iyi, ne istersen al, dedi babam.

Kapının önüne hiçbir kaygı düşünmeden park ettiğim yeni arabamıza güneş vurmuş, pırıl pırıl parlıyor. Çok sevdim bu arabayı, satan adam motor hacmini, hız limitinin üzerinde durdu en çok, bense en çok arka bagajın camlı olmasını sevdim. Steyşın araba gibi de değil. Evdeki kedi kızlarla, köpek çocukları, gerekmesin de, gerekirse istediğim gibi veterinere taşıyabilirim. Hem de ne güzel rengi. Kiremit kırmızısı. Eskiden bu rengi sevmezdim ama bu arabada olduğu için midir nedir çok sevdim.

Otoyoldan geçmesini bile sever oldum. Yolda, Kekik Vadisi ismini verdiğim bir bölge var, oradan geçerken mis gibi kokuyu içime çekiyorum. Bir keresinde Sevim Ablayla geçiyorduk da, ona söyledim, burası Kekik Vadisi, bak ne güzel kokuyor,

 - Haaa, kokar kızım, kokar, dedi geçti.

Kadın doğma büyüme buralı olduğundan alışmış, her şey normal geliyor.

Arabada bi de Nazan Öncel’i dinlemeye başladım.

 Ohhhhhhhh beeaaaaaaa dünyaaaaa vaaaarr – mışşşşşşş, diye bağırdım avazım çıktığınca. Şu an, şu saniye dünyanın en mutlu insanı kim derseniz, ben derim, ben.

Amanin Konak ne kalabalık bi yermiş. Bir kış gelmeyince unutmuşum, kuru kalabalığı. Arabayı park edene kadar, kapı aralığından sızan güneşin, tepemde boza pişirmesinden anladım.

Hep güneşli, saygısız kalabalık ve satıcılar. Alışmışım sahilde rüzgara karşı, kimi zaman rüzgarın arkamdan itelemesiyle, denizin dalgalarını dinleyerek yürümeyi. İnsanların omzuma çarpması, yürürken aniden durması, sigaralı ellerini sağa sola savurmaları, “illallahhhh”

Gözüm kesmedi Hisarönü’ne yürümeyi. Metroya doğru yöneldim, bi de gördüm ki; hemen yanındaki otobüs durağının önünde her bahar olduğu gibi renkli boyalarla boyanmış civciv satıyor bir adam. Etrafında da insanlar toplanmış. Nasıl sinirlendim, piç kurularına renklendirilmiş canlı oyuncak… adamın yanına gittim. Bir mukavva kolinin içinde üst üste, susuz, yemsiz. Baktım kaldım. Ben bakarken balık etli, sarı saçlı, gözleri eyelinerlı, ayakkablarının topukları arkaya kaykılmış, gevşek konuşan bir kadın geldi. Oğluna

 - Söyle bakayım, hangi rengini istiyon? dedi.

  - Kıymızı, sayı, bi de moyrrr, dedi geleceğin yavşağı.

 - Olmaz bir tane alıcam, ancak balkonda durcak, içeri girmicek.

Kadın çocuğuna önce gözlerini pörtletti. Sonra break dans yapar gibi, kendi kolunu sarstı, ardından çocuğun kolu da annesininki gibi sallandı. Ufak çaplı uyarıydı. 

- Tamam, tamam, dedi çocuk.

Uzun boylu, iki günlük sakallı, tırnakları uzamış ve içleri siyah siyah kirli, hırpani kılıklı satıcı çaydan sararmış, sigaradan kararmış, sivri dişleriyle sırıttı. Tam elini civcive uzatacakken, adama

- Kaç lira tanesi, dedim acele acele.

 -Bir lira abula, dedi.

- Tanesine iki lira veriyorum, elindeki dahil hepsini bana satacaksın, dedim.

Adamın dişleri daha da sivrildi sanki.

-  Tamam abula, emrün olur, dedi.

Kadın sinir oldu. Atarlandı.

 - Hakkımızı elimizden alamazsın. Saygısız kadın, biz almıştık, pislik, dedi.

Piç kurusu zırlamaya başladı.

- Hak verilmez, alınır canım, dedim ve müstehzi bir şekilde sırıttım.

Ne hoş bir duyguydu, o öyle. O anda kendimi nerdeyse bir Alf eylemcisi gibi hissetmedim değil. O hissin bana verdiği gazla, cüzdanımı çıkarıp, satıcının suratına Yeşilçam filmlerindeki zalim patronun masum ve gözü açılmamış assolist adayına paraları fırlattığı gibi fırlattım. Ama burada açgözlü ve zalim olan satıcıydı. Adam hiç umursamadı.

- Noluyo beaa! dedi sadece.

Çevremizde üç beş kişi vardı, şişman kısa boylu göbekli bir adam, bana

 -Kimsin sen, be? dedi.

 - Sana ne, kimsem kimim. Asıl sen kimsin, kraldan çok kralcı mı, yoksa bu adamın avukatı mı?

Baktım kısa boylu adam kafasını aceleyle sağa sola döndürüyor. Birini gözüne kestirdi

- Kadına bak, kadına, nasıl da küstah, esnafı horluyor, dedi yanındaki adama.

Adam

 - Şikayet et abi, şikayet et, memleketin çivisi bunun gibiler yüzünden çıktı. Benim vaktim yok, olsa ederim zabıtaya. Şerefli bir esnaf sonuçta, evine çocuklarına ekmek götürmek için çabalıyor adam.

 -İttirin gidin, istediğiniz yere, dedim.

Satıcı:

 -Abula daha elimde çok var, yarın gene getireyim alcan mı, senin için 1.5 tl den olur, dedi.

Çaresizdim. Elimden bir şey gelmiyordu. Sinirle oradan ayrıldım. Elimde onlarca civciv kutusuyla otoparka doğru yürürken liseden arkadaşım Dilek’ i gördüm. Daha doğrusu o beni görmüş. Ben onu görene kadar karanlık bir tünelde yürüyor gibiydim.

Sinem, Sinem, diye seslendi.

Dilek, geçen sene çok kısa sürede verilen kararla evlenmişti. Çok sevmişlerdi birbirlerini ama şimdi boşanıyormuş.  Avukata vekalet vermeye gidiyormuş. İyi görünmüyordu. Nerde o lisedeki güzelim uzun gür sarı saçlı, Dilek. Saçlarını kısacık kestirmiş. Röfle de yaptırmış. Çok kilo vermiş. Hiç yakışmamış. Gözlerinin altı mosmor olmuş, pembe gül yüzü solmuş arkadaşımın. 10 sene yaşlanmış gibi duruyordu. Bilmiyorum ki röfle yaptırdığından mı, kilo vermesinden mi yoksa bir sene içinde evlenip boşandığından mı öyle görünüyordu? Yine de doğruyu söylemedim

- Çok iyi görünüyorsun,  boşver atlatırsın üzülme, dedim.

- Yok üzülmüyorum, tam tersine seviniyorum boşanacağıma deyince, onun çok kötü bir evliliğin içinde olduğunu anladım. Kötünün iyisi, en azından çabucak kurtulacaktı.

O da beni çok iyi görmüş. Hala lisedeki gibiymişim.

Ne bileyim ben kendimden biliyorum, ben de yalan söylemiştim ona. Zaten lisedeki gibi değildim. 

Ama her şey değişiyordu, biz mi değişmeyecektik. Bize çağırdım,

 - Bize gelsene, istediğin kadar kal, lisedeki gibi. Bak bahçedeki ayrık otlarını temizliyorum, her şey bambaşka olacak, dedim.

Acelesi vardı ama yazın geleceğine dair söz verdi. 

Eskisi gibi denizde yüzüp, ayaklarımızı tozlu yollarda sürte sürte eve gelip, buzdolabından çıkarttığım karpuzu kütürderek keserek, karpuz ekmekle karnımızı doyurup, eskiden olduğu gibi ota boka gülmeye karar verdik.