İzmir'in numaralı sokaklarından girdim, Balat'tan çıktım!

Bugün bir kamu kuruluşunun, hadi ismini vereyim: -belediyenin- internet sayfasına girdim.  Bir baktım, her sayfada ortamı müdür kaplamış. ‘’Bu ne yaaa, böyle’’ dedim. Birden dikkatimi kalem müdürü çekti.  Hani Avrupa Yakası’ndaki Rutkay Aziz’in karakterindeki şahıs,  eşinden bahsederken, ‘’kalem müdürü’’ aşağı, ‘’kalem müdürü’’ yukarı diyordu ya, onun gibi işte! Ne yapar bu kalem müdürü? Başkanın bir nevi sekreteryası, kankası gibi bir şey mi? Sanıyorum yazı işlerine falan bakar. Eee hepimizin bildiği üzere çağ değişti. Öyle kalemle yazılmıyor hiç birşey. Bütün işlemler bilgisayarla yapılıyor. O halde çağa uygun olarak, Klavye Müdürü ya da Tuş Müdürü de diyebiliriz, değil mi?  Hem teknolojik olur hem de havalı! Neymiş bu Kalem Müdürü, sanki Osmanlı Dönemi’nden kalma bir müdürlük gibi bir şey. Oldu olacak memurlara da kâtip desinler.

Aslında belediyenin net sayfasına girme sebebim, İzmir’in numaralı sokaklarına takmış biri olarak, hiç mi değişmiş sokak ismi yoktur, diye baktım. Çünkü İzmir’in yüzde doksan dokuz sokağının ismi numaralıdır. Bu da bana haliyle oldukça ruhsuz gelir. Toplasan yirmi sokağın ismi değişmiş. Bu da İzmir gibi bir şehir için oldukça az.

Şunu iddia ediyorum, sokak isimleri, sokağın karakteristik özelliğini yansıtsa daha güzel olur. Sokağı daha güzel olmamıza sebep olur. Çiçekli ağaçlı bir sokağa ‘’Çiçekler Açarken Sokağı’’ yokuşu olan bir sokağa, ‘’Eşek Bağırtan Sokağı’’ zengin bir semtin sokağına, ‘’Kodaman Sokak’’ olabilir.

Ya da o sokağın renkli bir şahsiyetinin ismi verilse mesela; ‘’Deli Murat Sokağı’’ gibi… siz o zaman daha fazla sevmez misiniz? Ben şahane derim.

Zaten sokakları küçüklüğümden beri severim. Sokaklarda ne güzel oyunlar oynamış, ip atlamış, yakantop, seksek, evcilik oynamıştık. Sokaklarda oynarken dizlerimiz her daim yaralardan dolayı kabukluydu ve kabuklarının pıtır pıtır düşerken acısı, hâlâ aklımda. Mesela parkta oynamak o kadar zevkli olmazdı. Salıncakta bir aşağı, bir yukarı sallanırsın, o kadar. Ya da eline bir kova kürek alırdın,  kovaya kum doldur ve boşalt. Çok tekdüze ve sıkıcı.

Yetişkin olunca yine sokaklar beni çekti. Caddeler kalabalıktır. Caddenin kalabalığından, gürültüsünden, sokağın sakinliğine sığınırsınız. Sokaklarda avare avare dolaşır, dolaşırken tülü yarı açık pencerelerden, evin içine elinizde olmadan göz ucuyla bakarsınız. Yokuş aşağı kendinizi vurursunuz. Yokuş aşağı sokak size şakalar yapar, koşturmaya çalışır. Siz de inat eder, koşmak istemezsiniz, minik minik adımlar atarsınız.

Yabancı sokaklardan geçerken, sokağın sakinleri size yabancılayarak bakar. Kim bu? Yeni mi taşındı? Neden buradan geçiyor, diyorlar gibi bir duyguya kapılırsınız. Hafif tedirgin olursunuz.

Yağmur sonrasında ıslak sokaklarda yürümek de çok güzel olur. Yağmurdan oluşan su birikintilerine basmamak için akrobasi hareketleri yaparsınız. Sokaklardan fazla da araba geçmez. Geçse de dar sokakta sağa çekilip, arabanın geçmesi için yol verirsiniz. Sürücü ile göz göze gelirsiniz. Sakin ve iyi huylu biri ise size hafiften gülümser. Siz de ona karşılık verirsiniz. Yok, aksi ise zaten daha önceden ‘’cırt cırt’’ diye kornaya basar düşüncesizce. Hasta mı var, çocuk mu uyuyor, diye incelikler aklına dahi gelmez.

Severim sokakları…

Bu kadar neden yeter mi?